Otóż odpowiedzi na zadane przez Pierwszą Prezes Sądu Najwyższego pytania znalazły już swoje rozstrzygnięcia a aktualnym orzecznictwie oraz stanowiskach doktryny, dlatego są bezprzedmiotowe. Przykładowo, odpowiedź na pytanie pierwsze znajduje się w wielu wyrokach Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Przykładowo w wyroku z dnia 21 grudnia 2016 r. w połączonych sprawach C-154/15, C-307/15 i C-308/15 Trybunał wyjaśnił, że „do sądu krajowego należy wyłącznie i jedynie wykluczenie stosowania nieuczciwego warunku umownego, tak aby nie mógł on wywoływać wiążącego skutku wobec konsumenta, przy czym sąd ów nie jest uprawniony do zmiany treści tego warunku”. Brak możliwości zastąpienia niedozwolonego postanowienia umownego została potwierdzona również w wyroku z 3 października 2019 r. w sprawie C-260/18.
Także odpowiedź na pytanie drugie i trzecie można znaleźć w wyroku z 30 września 2020 r., sygn. akt I CSK 556/18, w którym Sąd Najwyższy odwołując się do swojego poprzedniego orzeczenia wskazał, że „Za postanowienia umowne mieszczące się w pojęciu „głównego przedmiotu umowy” w rozumieniu art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13 należy uważać te, które określają podstawowe świadczenia w ramach danej umowy i które z tego względu charakteryzują tę umowę (…), które wiążą się z obciążeniem kredytobiorcy-konsumenta ryzykiem zmiany kursu waluty i związanym z tym ryzykiem zwiększenia kosztu kredytu (…). W świetle tych uwag należy uznać, że zastrzeżone w umowie kredytu złotowego indeksowanego do waluty obcej klauzule, a zatem także klauzule zamieszczone we wzorcach umownych kształtujące mechanizm indeksacji określają główne świadczenie kredytobiorcy”.
Zagadnienie prawne przedstawione w pytaniu czwartym zostało natomiast rozstrzygnięte w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 16 lutego 2021 r., sygn. akt III CZP 11/20, w której Sąd Najwyższy uznał, że „Stronie, która w wykonaniu umowy kredytu, dotkniętej nieważnością, spłacała kredyt, przysługuje roszczenie o zwrot spłaconych środków pieniężnych jako świadczenia nienależnego (art. 410 § 1 w związku z art. 405 k.c.) niezależnie od tego, czy i w jakim zakresie jest dłużnikiem banku z tytułu zwrotu nienależnie otrzymanej kwoty kredytu”. Piąte pytanie pozostaje zaś bezprzedmiotowe w sprawach zainicjowanych przez Kredytobiorców.
Zapewne po przeczytaniu tych informacji widzisz, że spodziewana i oczekiwana przez Banki uchwała Sądu Najwyższego, nie wniesie nic nowego w sprawach frankowych. W szczególności uwzględniając to, że perspektywa jej wydania na chwilę obecną jest dość odległa. Dlaczego więc Drogi Kredytobiorco czekasz na wydanie ww. orzeczenia?
Nie marnuj czasu! Działaj – tylko tak możesz osiągnąć zwycięstwo w sprawie frankowej.
